ഉള്ളുകള്ളങ്ങൾ (കഥ) അന്‍ഷാദ് അന്‍ഷു

   "വൈരുദ്ധ്യാത്മകതയാണ്  കേവലമായ 
                          മനുഷ്യജീവിതത്തെ  മുന്നോട്ടു നയിക്കുന്നത് .."





                                         അവൻ എല്ലാം തീരുമനിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വിവാഹം ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനവാക്കാവുന്നതിൽ അവന്  തന്നോടുതന്നെ അമർഷം തോന്നാതിരുന്നില്ല. ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന മുറിവിനു  പരിചരണത്തിനായുള്ള മരുന്നും, പഞ്ഞിയും ബന്റേജും ആവശ്യപെട്ട് മരുന്നുശാലക്കു മുന്നിൽ കാത്തുനില്ക്കുമ്പോൾ അവൻ അക്ഷമനായിരുന്നു . വെയിലിനു ഉഷ്ണം നന്നേ കുറവായിരുന്നുവെങ്കിലും അവൻ വല്ലാതെ വിയർക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവനാവശ്യപ്പെട്ട വസ്തുക്കൾ എടുത്തു നല്കുമ്പോൾ അയാളുടെ ചുണ്ടിൽ സ്വതസിദ്ധമായ പരിഹാസം തൂങ്ങി കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മരുന്നു കടക്കാരന്റെ പരിഹാസച്ചിരിയെ അവൻ വെറുത്തു. മുമ്പ് പലപ്പോഴുമതിനെ വെറുത്തിരുന്നുവെങ്കിലും, ഇപ്പോഴവനതിനെ കൂടുതലായി വെറുത്തു. വാങ്ങിയ സാധനങ്ങൾക്കുള്ള കാശുക്കൊടുത്ത് അവൻ ധൃതിയിലവിടുന്ന് ഇറങ്ങി നടന്നു .
മരുന്നുശാലയിൽ നിന്നും വരുന്ന പ്രകാശനെ കണ്ടപ്പോൾ ഓട്ടോറിക്ഷയിൽ ചാരിനിന്നിരുന്ന ഗംഗാധരേട്ടൻ അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു , എന്നാലവനാവട്ടെ അയാളെ തുറിച്ചു നോക്കി. ആ നിമിഷം മറ്റുള്ളവരുടെ മാനസികാവസ്ഥ  നോക്കാതെയുള്ള തന്റെ പുഞ്ചിരിയിൽ അയാൾക്ക് വല്ലായ്മ തോന്നി. "ഈ ചെക്കന്റെ പോക്കുകണ്ടിട്ട്  അവൻ വീണ്ടും പഴയതു തന്നെ ആവർത്തിക്കുമെന്നാണു തോന്നുന്നത് . ഗംഗാധരേട്ടൻ അടുത്തു നിന്നിരുന്ന ചെറുപ്പക്കാരനോടായി പറഞ്ഞു."
എല്ലാത്തിനും അവൻ മുൻ കരുതലെടുത്തിരിക്കുന്നതു കാണുമ്പോൾ അതിനു സാധ്യത കുറവാണു . എന്നാലും പ്രകാശനെപ്പോലെയാവാൻ കഴിയണം , യൗവ്വനത്തിന്റെ ആകാംക്ഷളെല്ലാം അപ്പോൾ തന്നെ തീർക്കാൻ കഴിഞ്ഞുവല്ലോ, പിന്നെ ഇത്രയും കാലം അതു മറ്റാരുമറിയാതെ ഒളിച്ചുവെക്കാനും. നമ്മളും ജീവിക്കുന്നുണ്ട്, വിപിൻ നിശ്വാസം പൂണ്ടു.
"തീർക്കാൻ പറ്റാതെപോയ ആകാംക്ഷകളെല്ലാം സഫലമാക്കാൻ വീട്ടിലൊരുത്തിയുണ്ടല്ലോ അതു പോരേ വിപിനേ. ബുദ്ധിയുറക്കാത്ത പ്രായത്തിലെ ആകാംക്ഷാ സഫലീകരണമെല്ലാം കഴുത്തിനു മേലേ തൂങ്ങുന്ന വാളാണു." അയാൾ അകന്നുപോകുന്ന പ്രകാശനെ നോക്കിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. കൂടുതലായെന്തോ അയാൾക്ക് പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ അയാളതു മനസ്സിൽ തന്നെ വച്ചു.
അവർ മാത്രമല്ല ലോകം മുഴുവൻ തന്നെ പരിഹാസത്തൊടെയാണു നോക്കുന്നത്തു എന്ന തോന്നൽ അവനെ ഒട്ടും വേദനിപ്പിച്ചില്ല. തന്നിലേക്കു നീളുന്ന ചൂഴ്ന്നു നോട്ടങ്ങളെയെല്ലാം അവഗണിച്ച് പ്രകാശൻ വീട്ടിലേക്കു ധൃതിയിൽ  നടന്നു.
വയനശാലക്കു തിരിയുന്ന വളവിലെ ആലിന്റെ ചുവട്ടിൽ വച്ച് പ്രകാശനെ കണ്ടപ്പോൾ  മേലെടത്തെ ഉഷ അവനെ നോക്കി പ്രണയാതുരമായി പുഞ്ചിരിച്ചു. പക്ഷെ അവൻ അവളെ രൂക്ഷമായി നോക്കി ആ നോട്ടം അവളുടെയുള്ളിൽ കത്തി പടർന്നു. ഉഷ ശാരദ ചേച്ചിയോടു പറഞ്ഞു; പ്രകാശേട്ടൻ വല്ലാതെ ക്ഷീണിച്ചിരിക്കുന്നു കാണാൻ സൌന്ദര്യവും  എല്ലാവരെക്കാളും വലിയ വിവരവും ഉണ്ടായിട്ടെന്താ കാര്യം മനുഷ്യന്റെ തലതിരിഞ്ഞാൽ പോയില്ലെ.. ദേവുവമ്മയുടെ കാര്യം ആലോചിക്കുമ്പൊഴാ കഷ്ടം . ആരുടെ കുരുത്തം ക്കൊണ്ടോ നിങ്ങളുടെ ജാതകം തമ്മിൽ പൊരുത്തപ്പെടാതിരുന്നതു വലിയ സമാധാനം. ശാരദ ചേച്ചി പറഞ്ഞു.
ഉഷയുടെ കണ്ണുകൾ അപ്പോൾ ആരുമറിയാതെ തന്റെ മനസ്സിൽ രാവും പകലും കൊണ്ടു നടന്ന പുരുഷന്റെ ചവിട്ടടികളെ പിന്തുടരുകയായിരുന്നു. അവനെ ശൃംകരിച്ചു നില്ക്കാതെ നീ ഇങ്ങോട്ടു നടന്നാ, ശാരദ ചേച്ചി ശകാര സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു . ഉഷ ഒന്നും മിണ്ടതെ നിശബ്ദമായി നടന്നു.
പ്രകാശൻ നടത്തത്തിന്റെ വേഗതകൂട്ടി, പതിവിനു വിപരീതമായി ഇന്നു വീട്ടിലെക്കുള്ള ദൂരം കൂടിയതായി അവനനുഭവപ്പെട്ടു. കഠിനമായ ചിന്തകൾ അവന്റെ നിമിഷങ്ങൾക്കു ദൈർഘ്യം കൂട്ടി. ഗായത്രിയുടെ വാക്കുകൾ അവന്റെ ഹൃദയത്തെ ഒരു കഴുകനെപ്പൊലെ കൊത്തി വലിച്ചു. പ്രകാശേട്ടനെ വിവാഹം ചെയ്യാൻ ഞാൻ ഇപ്പൊഴും തയ്യാറാണു, പക്ഷെ അച്ചനും അമ്മയും പറയുന്നത് സ്വന്തം ശരീരത്തെ മൃഗീയമായി കുത്തിമുറിക്കുന്നവൻ നാളെ എന്റെ മകളേയും അങ്ങനെ ചെയ്യില്ലാന്നെന്താ ഒരുറപ്പ് എന്നാണ്. എനിക്കും അതു തന്നെയാണു ചോദിക്കനുള്ളതു എന്തു ധൈര്യത്തിലാണു അങ്ങോട്ടേക്കു വരുക പ്രകാശേട്ടൻ തന്നെ പറയൂ. പ്രകാശൻ ഉത്തരം കിട്ടാതെ പകച്ചു നിന്നു. അവളുടെ വാക്കുകളെക്കാൾ അവനെ വേദനിപ്പിച്ചത് അതിലെ വൈരുധ്യങ്ങളായിരുന്നു. അവളൊരിക്കൽ പറഞ്ഞു സമൂഹത്തിന്റെ മാത്രമല്ല അച്ചനമ്മമാർ പറയുന്ന കാര്യങ്ങളൊന്നും അനുസരിക്കാൻ ഞാൻ തയ്യ​‍ാറല്ല കാരണം അവരും വികലമായ സമൂഹത്തിന്റെ ഭാഗമാണു. ഈ ആശയ സമരം അവൾ എവിടെയാണു വച്ചു മറന്നത്.

ആകശത്ത് ഏതോ അദൃശ്യ കലാകാരൻ മഞ്ഞഛായം തേക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. പ്രകാശൻ ചിന്തിച്ചു വിവാഹ നിശ്ചയമെന്നതു തികച്ചും അർത്ഥരഹിതമായ ഏതു നിമിഷം വേണമെങ്കിലും പിൻവലിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു ഹ്രസ്വകാല സന്ധി മാത്രമാണു.

കളത്തിലെ കുമാരേട്ടനാണു ഗായത്രിയുടെ ആലോചനകൊണ്ടു വന്നത്. വിവാഹം കഴിക്കാമെന്നു തീരുമാനിച്ചപ്പോൾ, ഉയർന്ന ചിന്താശേഷിയുള്ളതും ചിരപരിചിത വഴികളിൽ നിന്ന് മാറി നടക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നവരുമായ പെൺകുട്ടികളെയാണു പ്രകാശൻ ആഗ്രഹിച്ചതു, പക്ഷെ എത്രയൊ തവണ അന്വേ​‍ഷിച്ചു നടന്നിട്ടും അങ്ങനൊരുവളെ കണ്ടെത്താൻ അവനു കഴിഞ്ഞില്ല. വീട്ടുക്കാർ കണ്ടെത്തുന്നതു കെട്ടാമെന്നു വെച്ചപ്പോഴാവട്ടെ അവിടെ പ്രശ്നം ജാതകപൊരുത്തമായിരുന്നു. ജാതകം നോക്കുന്നതിൽ പ്രകാശനു വിശ്വാസമൊന്നുമില്ലായിരുന്നുവെങ്കിലും അവൻ ജാതകം മുടക്കുന്നതിനെയൊന്നും എതിർക്കാൻ പോയില്ല, കാരണം അവനപ്പോഴും മനസ്സിനിണങ്ങിയവളെ തേടുകയായിരുന്നു. പക്ഷെ ഓരൊ ആലോചനമുടങ്ങുമ്പോഴും ദേവുവമ്മക്കായിരുന്നു ആധി മുഴുവൻ. ഇതേതായലും നടക്കും ദേവൂ സമ്പത്തുകൊണ്ടും കുടുംബമഹിമക്കൊണ്ടും സാമാന്യം നല്ലനിലയിൽ കഴിയുന്ന കൂട്ടരാണു പിന്നെകുട്ടിയും കാണാൻ തരക്കെടില്ല. കുമാരെട്ടൻ പറഞ്ഞു. പ്രകാശന്റെ അമ്മയെക്കാളും ഒന്നോ രണ്ടൊ വയസ്സ് കൂടുതലേയുള്ളൂ കുമാരേട്ടനു, ചെറുപ്പത്തിൽ മരിച്ചുപ്പോയ ദേവുവമ്മയുടെ സഹോദരന്റെ പ്രായമായിരുന്നു അയാൾക്ക്. എന്തൊക്കെ ഉണ്ടായാലും ജാതകപൊരുത്തം കൂടി വേണ്ടേ കുമാരാ, ദേവുവമ്മ പരിഭവപ്പെട്ടു. അതൊക്കെ ഉണ്ടാവും നീ നോക്കിക്കൊ.

ഇപ്രാവശ്യം അതിനെ എതിർക്കാൻ തന്നെയായിരുന്നു പ്രകാശൻ തീരുമാനം . അവൻ പറഞ്ഞു, ഇനി ജാതകോം കുന്തവും കുടച്ചക്രമൊന്നും നോക്കേണ്ട , ഇഷ്ടായാൽ അടുത്ത ദിവസം തന്നെ കല്ല്യാണം. എന്തായാലും അത്തരം കടുത്ത തീരുമാനങ്ങളൊന്നും വേണ്ടിവന്നില്ല അവരുടെ ജാതകങ്ങൾ തമ്മിൽ പത്തിൽ പത്തു പൊരുത്തമുണ്ടായിരുന്നു.

വൃശ്ചികം14 നു പ്രകാശൻ ഗായത്രിയെ ആദ്യമായി കാണാൻ ചെന്നു. നീല സാരിയുടുത്ത് തലമുടി മനോഹരമായി ഒതുക്കി കെട്ടി, പിന്നെ മുഖത്തു അല്ലറചില്ലറ പൊടിയൊക്കെ തേച്ചു അവൾ മുന്നിൽ വന്നു നിന്നപ്പൊൾ ഫോട്ടൊയിൽ കണ്ടതിനെക്കാളും സുന്ദരിയാണെന്നു അവനു തോന്നി , വളരെനാൾ കത്തിരുന്നിട്ടും ആഗ്രഹിച്ചവളെ കണ്ടെത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന നിരാശ അവന്റെ മുഖത്തു വന്നുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നാൽ അവളുമായി സ്വകാര്യമായി സംസാരിക്കാൻ അവസരം കിട്ടിയപ്പൊൾ തന്റെ മുൻ വിധികളിൽ അധിഷ്ടിത നിരാശയെയോർത്തു അവനിക്കു അവമതിപ്പു തോന്നി. ഗായത്രി പറഞ്ഞു; കുഞ്ഞുങ്ങളെ പ്രസവിച്ചു വീട്ടിൽ അടയിരുത്താനാണു എന്നെ വിവാഹം ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെങ്കിൽ ഈ ആലോചന ഇപ്പോളിവിടെ വച്ചു അവസാനിപ്പിക്കുന്നതാണു നല്ലത്.
അതൊന്നും വേണ്ടായെന്നു ഞാൻ പറയില്ല, ലൈംഗിക ജീവിതമെന്നതു എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ജീവിതത്തിലെ പ്രധാന്യ വിഷയങ്ങളിൽ ഏറ്റവും താഴെക്കിടയിൽ കിടക്കുന്നവ മാത്രമാണു. മറ്റെന്തെല്ലാം കാര്യങ്ങൾ നമുക്കു സമൂഹത്തിൽ ചെയ്യാനുണ്ട്.  ആ പെൺ ധ്വനി ഇതേ രീതിക്കു തന്നെയാണു മുൻപ് കാണാൻ വന്നവരിലെല്ലാം പ്രതിഫലിച്ചതു. പക്ഷെ അവരെല്ലാം അവളുടെയുള്ളിലെ തീ കണ്ടു പേടിച്ച് അടക്കവും ഇണക്കവുമുള്ളവരെ തേടി കാതങ്ങളോളം അലഞ്ഞു. എന്നാൽ പ്രകാശനാവട്ടെ അവളിലെ അഗ്നിസ്ഫുരണങ്ങൾ കണ്ട് സന്തോഷിച്ചു. തന്റെ ചിന്തകളുമായി യോചിക്കുന്നവളെ തരാനാണു ഇത്ര വൈകിച്ചതെന്നൊർത്ത് അവൻ കാലത്തിനെ സ്തുതിച്ചു. പ്രകാശൻ പറഞ്ഞു; എന്റെ അന്വേഷണങ്ങൾക്കു ഇപ്പോഴെങ്കിലും അവസാനമായല്ലോയെന്നോർത്തു ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെടുകയാണു. നിന്നെപ്പോലുള്ളവളെ നഷ്ട്ടപെടുത്താൻ എനിക്കുവയ്യ.അതുക്കൊണ്ടു നാളെത്തന്നെ വിവാഹമങ്ങ്  നടത്തിയാലോ . അതേതായാലും സാധ്യമല്ല എന്റെ ഒരു വർഷത്തെ കോഴ്സ് കഴിഞ്ഞിട്ടേ  കാര്യം നടക്കൂ,  ഗായത്രി ചിരിച്ചുക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. ശരി അതാണു നല്ലത്. കിട്ടുന്ന ഇടവേളക്കൊണ്ടു പരസ്പരം കൂടുതൽ ആഴത്തിൽ മനസ്സിലാക്കാമല്ലൊ. അവളും തലയാട്ടി. എല്ലാം വെറുതെയാണു ആറേഴു മാസംക്കൊണ്ടെന്നല്ല ഒരായുഷ്ക്കാലമെടുത്താലും ആർക്കും ആരേയും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല, കാരണം മനസ്സു ആർക്കും പിടുത്തംകൊടുക്കാത്ത വാവലുകളെ പോലെയാണ് .

ഈ ലോകം എന്തേ ഇങ്ങനെയായിപോയത്. ഉറ്റ സുഹൃത്തിന്റെ വിയോഗം ഒരു മനുഷ്യനെ മരണത്തിലേക്കു കൊണ്ടെത്തിക്കമെന്ന് എന്തുകൊണ്ടാണു ആർക്കും മനസ്സിലാകാത്തത്, വഴുതി വീണേക്കാവുന്ന മരണത്തിന്റെ പടവുകളിൽ നിന്നും തിരിച്ചു കയറാൻ ശ്രമിച്ചതാണോ ഞാൻ ചെയ്ത അപരാധം. ചോദ്യങ്ങൾക്കൊന്നും ഉത്തരം  കണ്ടെത്താൻ പ്രകാശനു കഴിഞ്ഞില്ല. താൻ ചെയ്തതിൽ തെറ്റൊന്നുമില്ലായെന്നു  അവൻ സ്വയം ബോധ്യപെടുത്താൻ ശ്രമിച്ചു.

അരവിന്ദൻ മരിച്ചവിവരം അറിഞ്ഞ ദിവസത്തെക്കുറിച്ച് പ്രകാശനോർമിച്ചു.. ആ ദിവസം ചെറിയൊരു ചാറ്റൽ മഴയുണ്ടായിരുന്നു. പതിവിനു വിപരീതമായി എന്തെങ്കിലും സംഭവിക്കുമെന്നോ അല്ലെങ്കിൽ സംഭവിച്ചുയെന്നോ ഒരു സൂചനപോലുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. പ്രിയപ്പെട്ടവന്റെ മരണം ആ ദിനങ്ങളിൽ കുറിക്കപ്പെട്ടിരിന്നുവെന്നു ആരറിയാനാണു. മരണം ചിലപ്പോഴങ്ങനെയാണ്  ആരുമറിയാതെ  ആരെയും അറിയിക്കാതെ ജീവിതത്തിന്റെ ഇടനാഴിയിലേക്കു ഒരു വേട്ടപട്ടിയെപ്പോലെ അപ്രതീക്ഷിതമായി ചാടിവീഴും.

പ്രകാശന്റെ ഫോൺ ഒരുപാടു നേരം അടിക്കുന്നതു കേട്ടപ്പോൾ അവന്റെ അമ്മ പറഞ്ഞു ന്റെ പ്രകാശാ, നിനക്കൊന്നതു എടുത്തൂടെ . ആരെങ്കിലും അത്യവശ്യത്തിനു വിളിച്ചാ കിട്ടില്ലാന്നുവച്ചാ.

പതിവില്ലാത്ത ഉച്ചയുറക്കത്തിൽന്നു പാതിയുണർന്ന് അവൻ ഫോൺ ചെവിയോടടുപ്പിച്ചു. ചന്ദ്രനായിരുന്നുവത്, അവൻ പറഞ്ഞു; പ്രകാശാ നീയറിഞ്ഞോ, നമ്മുടെ അരവിന്ദൻ മരിച്ചു. അപകടമായിരുന്നു. ആ വാക്കുകൾ കേട്ടയുടൻ അവന്റെയുള്ള് അലയൊഴിഞ്ഞ കടൽ പോലെ നിശ്ചലമായി. ശരീരം മരവിക്കുന്നതായി പ്രകാശനു അനുഭവപ്പെട്ടു. ഒന്നു മൂളാൻ പോലും അവനായില്ല. ചന്ദ്രൻ പറഞ്ഞു;  രാത്രിയോടു രാത്രി അവൻ സർക്കാർ മോർച്ചറിയിൽ അജ്ഞാത ശവമായി വിറങ്ങലിച്ചു കിടന്നു. കഴിഞ്ഞ വെള്ളിയാഴ്ച്ച അരയിൽ നീന്നൂർന്നു വീണ മദ്യക്കുപ്പിയെടുക്കാൻ കുനിഞ്ഞതാ അടുത്തുള്ള ഓടയിൽ മുഖം കുത്തിവീണു . മുഴുവനും മദ്യത്തിലായതു കൊണ്ട് അവിടെ നിന്നും എഴുന്നേല്ക്കാനുള്ള ആരോഗ്യം പോലും അപ്പോൾ അരവിന്ദനുണ്ടായിരുന്നില്ലാന്നാണു കേട്ടത്. നമ്മുടെ കൂട്ടത്തിലെ ജീനിയസ്സ് അവനായിരുന്നു ആ ജീനിയസ്സിന്റെ മരണം പക്ഷെ നാലാളോട് പറയാൻ കൊള്ളാത്തപോലെയായി, എന്തു ചെയ്യാം വിധിയെന്നേ പറയേണ്ടു. നീ വരുന്നുണ്ടോ അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക്? അവിടെ പോയിവന്ന ദീപു പറഞ്ഞതു അരവിന്ദന്റെ മക്കളുടെ കരച്ചിൽ സഹിക്കുന്നില്ലയെന്നാണു. പ്രകാശാ നീ വരുന്നുണ്ടോ അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക്... പ്രകാശാ, പ്രകാശാ.. ഒരുപാടു തവണ വിളിച്ച ശേഷം ആ ശബ്ദം താനെ നിശബ്ദമായി . വരുന്നുണ്ടെന്നോ ഇല്ലായെന്നോ പറയാൻ പ്രകാശനു കഴിഞ്ഞില്ല. രണ്ടു ദിവസം ഐസിൽ കിടന്ന ശവത്തിന്റെ മരവിപ്പ് അവന്റെ ശിരസ്സിനെ ബാധിച്ചു. എങ്കിലും സുഹൃത്തിനെ കുറിച്ചുള്ള ഓർമകൾ മലവെള്ളം പോലെ അവന്റെ ചിന്തകളിലേക്ക് കുത്തിയൊലിച്ചു.

ആ ജീനിയസ്സ് ഒരു കവിയായിരുന്നു. എന്നാൽ കവിയെന്ന ആഡംബരമില്ലാതെയാണു അവൻ ജീവിച്ചത് . പാതയോരത്തും കടത്തിണ്ണയിലും അവൻ അന്തിയുറങ്ങി, നാറ്റം വമികുന്ന ചേരിയിൽ അവനലഞ്ഞു നടന്നു . വിഷന്നു കൈനീട്ടുന്നവർക്കു അവൻ തന്റെ പോക്കറ്റിലുള്ള അവസാന തുട്ടു നാണയവും നല്കി. തന്റെ സ്നേഹം അവൻ മറ്റുള്ളവർക്കു അളവിലധികം നല്കി. എന്നിട്ട് അവന്റെ മരണം നോക്കൂ സമൂഹത്തിന്റെ മാലിന്യം മുഴുവൻ പേറുന്ന അഴുക്കു ചാലിൽ വീണു ശ്വാസം മുട്ടിയും വിധിയുടെ മുഖം എത്ര ക്രൂരമാണു.

അരവിന്ദൻ അവന്റെ അമ്മയെയാണു ലോകത്ത് ഏറ്റവും കൂടുതൽ സ്നേഹിച്ചതു . അവർ അവനേയും . എന്നെന്നും വറ്റാത്ത സ്നേഹിത്തിന്റെ ഉറവിടമായിരുന്നു അവന്റെ അമ്മ.  ആ പരസ്പര സ്നേഹം കാണാൻ പ്രകാശനു പലപ്പോഴും നേരിൽ കാണാൻ അവസരം ലഭിച്ചിരുന്നു. .പത്താം വയസ്സിലാണു അരവിന്ദന്റെ അമ്മയെ അഛൻ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയതു. ആ ദിവസങ്ങളിൽ അവർ കടുത്ത ദാരിദ്രത്തിലായി. അവർ കഷ്ട്പ്പാടിന്റെ ചുറ്റുപാടിൽ പ്പൊലും കടിനമായ അധ്വാനംക്കൊണ്ടാണു അവനെ വളർത്തിയതു. അമ്മയുടെ അകാലമായ മരണം അരവിന്ദനെ കടുത്ത വിഷാദത്തിലാഴ്ത്തി, അതവനെ ഇടതടവില്ലാത്ത മദ്യപാനത്തിലേക്ക്ണു കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപ്പോയത്.

അരവിന്ദൻ അവന്റെ ജീവിത്തിനിടക്ക് മറ്റൊരാളെകൂടി അഗാധമായി സ്നേഹിച്ചിരുന്നു.അവരുടെ കോളേജിൽ ബി. എ രണ്ടാം ഇംഗ്ലീഷിനു പടിച്ചിരുന്ന വിടർന്ന കണ്ണുകളും, പരിധികൾ ഭേദിച്ച് പരസ്പരം കെട്ടുപിണഞ്ഞു കിടന്നിരുന്ന  പുരികങ്ങളുള്ള മുടിലെപ്പോഴും റോസാപ്പൂക്കൾ ചൂടിവന്നിരുന്ന വിമലയെ . അവരുടെ പ്രണയാർദ്ര ദിനങ്ങൾക്കു സാക്ഷിയായിരുന്നു പ്രകാശൻ . ആ സാക്ഷിയുടെ കണ്ണുകളെ കറുത്ത തുണിക്കൊണ്ടു മൂടിക്കെട്ടി പിന്നീട് അരവിന്ദനും വിമലയും വേർപിരിഞ്ഞു. അവരുടെ നാടകം ഏതു പാതിരാത്രിക്കാണു തീർന്നതെന്ന് പ്രകാശൻ അറിഞ്ഞില്ല.

അമ്മ മരിച്ച അന്ന്, പൂർണമായ മദ്യലഹരിയിൽ അരവിന്ദൻ പ്രകാശനോടു പറഞ്ഞു; ഇനി എന്നെ സ്നേഹിക്കാൻ ആരുമില്ല പ്രകാശാ. അമ്മയെകൂടാതെ എന്നേ സ്നേഹിച്ചവളെ ഞാൻ ഉപേക്ഷിക്കാൻ  പാടില്ലായിരുന്നു . ഇനിയവളെ എനിക്കു കിട്ടാൻ പോവുന്നില്ല. കാരണം എന്നെ സ്നേഹിച്ച കുറ്റത്തിനു അവൾക്കു ഞാൻ സമ്മാനിച്ചത് വേദനയും  ഒറ്റപ്പെടലും പിഴച്ചവളെന്ന കിരീടവുമാണു. അന്നേ ഞാനവളെ വിവാഹം ചെയ്യണമായിരുന്നു . അതു ചെയ്യതെ ഞാൻ പ്രതിസന്ധികളിൽ നിന്നും ഒളിച്ചോടി. കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളെ ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടു. ഇനിയും എന്നെ സ്നേഹിക്കാൻ അവൾ മത്രമേ ഉള്ളൂ. ഇനിയും അതിനവസരമുണ്ട് . പ്രകാശൻ അവന്റെ കണ്ണുകളെ ഉറ്റു നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു . ഇല്ല പ്രകാശാ ഇല്ലാ , വന്നാൽ തന്നെ അവൾ എന്തെല്ലാം കേൾക്കേണ്ടിവരും. ഇപ്പോൾ വിമല അതൊന്നും അനുഭവിക്കുന്നില്ലായെന്നാണോ നീ കരുതുന്നത്. പ്രകാശൻ ചോദിച്ചു . നിരവധി കള്ളങ്ങൾ ക്കൊണ്ടാവാം അവൾ സംശയദൃഷ്ടിയിൽനിന്നും രക്ഷപ്പെടുന്നത് അരവിന്ദൻ പറഞ്ഞു .  ആയിരിക്കില്ല , അവളിപ്പോഴും സമൂഹത്തിന്റെ ഉപചാപങ്ങളിൽ നീറിപുകയുകയാവും. ഇനിയെങ്കിലും നീ അവളെയൊപ്പം കൂട്ടണം . പ്രകാശൻ ഉറച്ച ശബ്ദത്തിൽ  ആവശ്യപ്പെട്ടു. അവൻ പറഞ്ഞു തീരുമ്പോഴേക്കും അരവിന്ദൻ ഉറക്കത്തിന്റെ ലഹരിയിലേക്കു വീണു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

പിന്നീടൊരു ദിവസം അരവിന്ദൻ എല്ലാവറെയും അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടു യൌവനത്തിന്റെ പ്രാരംഭത്തിൽ താൻ അവിഹിതമായി ഉഴുതുമറിച്ച പെണ്ണുടലിനേയും അതിലുണ്ടായ പെൺകുഞ്ഞിനേയും അവൻ തന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ഇരുളറയിലേക്ക് കുടിയിരുത്തി. മുൻപ് ഭയപ്പെട്ടിരുന്ന സദാചാരത്തിന്റെ മഞ്ഞ കണ്ണുകളെ അപ്പോഴവൻ തെല്ലും ഗൌനിച്ചില്ല. അവളുടെ ജീതത്തിൽ അതുപക്ഷേ തൂക്കുകയർ മാറ്റികെട്ടിയവ്യത്യാസമേ ഉണ്ടാക്കിയുള്ളൂ.

അരവിന്ദന്റെ വിഷാദം നിറഞ്ഞ ചൂഴ്ന്നു നോട്ടം പ്രകാശനെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചു . ആ രാത്രി മുഴുവൻ അവന്റെ ഹൃദയത്തിൽ തറച്ചു നിന്നു. അരവിന്ദൻ മാസത്തിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ പ്രകാശനെ കാണാൻ വരുമായിരുന്നു . അവനൊരിക്കലും പ്രകാശന്റെ വീട്ടിലേക്കു പൊയിരുന്നില്ല. അവർക്കു താൻ വെറുക്കപെട്ടവനായിരുന്നുവെന്നു അരവിന്ദനു നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു അതുകൊണ്ടവർ ലോഡ്ജിൽ മുറിയെടുത്ത് നേരം പുലരുവോളം മദ്യപാനവും കവിതചൊല്ലലുമായി കഴിച്ചു കൂട്ടും . പ്രകാശൻ മദ്യപിച്ചിരുന്നില്ല. വേദനക്കുള്ള മറുമരുന്ന് മദ്യമാണെന്നുള്ള അരവിന്ദന്റെ വാദത്തോട് അയാൾക്കൊരിക്കലും യോജിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. പോവാൻ നേരത്ത് അഞ്ഞൂറിന്റെയോ ആയിരത്തിന്റേയോ നോട്ടുകൾ നീട്ടുമ്പോൾ അരവിന്ദൻ ഒരു കള്ളച്ചിരിയോടെ പറയും; ആയിരത്തിന്റേയും അഞ്ഞൂറിന്റേയും പച്ച നോട്ടുകൾ സൌഹൃദത്തിന്റെ വില നിശ്ചയികുന്ന കാലം എത്ര വിരോധാഭാസമാണല്ലേ പ്രകാശാ. അയിരിക്കാം പ്രകാശൻ പറയും. എങ്കിലും ആ നോട്ടുകൾ ഒരിക്കൽ പ്പോലും അവൻ സ്വീകരിക്കാതിരുന്നില്ല

അവന്റെ മരണം  വളരെ നേരത്തെയായി പോയി. പ്രകാശന്റെ അധരങ്ങൾ പിറുപിറുത്തു . അയാളുടെ മുഖം പതിവിലും വിവർണ്ണമായി കാണപെട്ടു എല്ലാ അസ്വസ്തതകളിൽ നിന്നുമുള്ള മോചനം ആത്മഹത്യയാണെന്ന ബോധം അയാളുടെ സിരകളെ ബാധിച്ചു  . ദീർഘനേരം ഉറക്കം മറന്ന കണ്ണുകൾ പതിയെ അടഞ്ഞു , അതിനിടയിൽ അയാളൊരു സ്വപ്നം കണ്ടു . സ്വപ്നമായിരുന്നില്ല  യതാർത്തത്തിലത് ബാല്യത്തിലെ ഓർമയായിരുന്നു . പ്രതിസന്ധികളുടെ കടിഞ്ഞാൺ പൊട്ടിക്കാൻ പോന്ന വിദ്യ ചിലപ്പോൾ സ്വപ്നങ്ങൾ പറഞ്ഞുതരും .

വെളിച്ചപ്പാട് ഓരോ തവണ തന്റെ വാളുക്കൊണ്ട് സ്വന്തം നെറ്റിയിൽ മുറിവേല്പ്പിക്കുമ്പോൾ അവിടെ നിന്നും രക്തം ഒഴുകുന്ന കാഴ്ച അവനു അസഹ്യമായിരുന്നു . അതു കാണുമ്പോഴെല്ലാം അവൻ അമ്പല നടയിൽ നിന്നും ഓടിയൊളിച്ചു. ഒരിക്കൽ പ്രകാശൻ അയാളോടു ചോദിച്ചു; ഈ വെളിച്ചപാടുകൾക്കൊന്നും മുറിവുണ്ടായാൽ വേദനിക്കില്ലേ? അയാൾ ചെറുമന്ദഹാസത്തോടെ പറഞ്ഞു; വേദനിക്കാതിരിക്കുമോ ഉണ്ണീ..! ഞങ്ങളും മനുഷ്യരല്ലേ . അവൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു . എങ്കിൽ പിന്നെയെന്തിനാ അങ്ങനെ ചെയ്യുന്നത്. അതെല്ലാം ചെയ്യുന്നത് ഞാനല്ലല്ലോ ദേവിയല്ലേ .. എന്ന മറുചോദ്യമാണു അവൻ വെളിച്ചപ്പാടിൽ നിന്നും പ്രതീക്ഷിച്ചത്. പക്ഷെ അവന്റെ നിഷ്കളങ്കമായ കവിളത്ത് വത്സല്യത്തോടെ തലോടിക്കൊണ്ടു അയാൾ പറഞ്ഞു; മുറിവുകൾക്കു വേദനയെ മായ്ക്കാനുള്ള കഴിവുണ്ട് ഉണ്ണീ,  
മുറിവ് വേദനയുണ്ടാക്കുകയല്ലേ ചെയ്യുന്നത് അവന്റെ ചോദ്യങ്ങളവസാനിചില്ല. അയാളുടെ മറുപടികൾ പിഞ്ചുമനസ്സിനു അവ്യക്തമായിരുന്നു. താൻ പറയുന്നത്  കുട്ടിക്കു എത്രമാത്രം മനസിലാകുമെന്നു വെളിച്ചപ്പാട് ചിന്തിച്ചതുമില്ല . അയാൾ പറഞ്ഞു ; ശരീരത്തിന്റെയല്ല മനസ്സിന്റെ വേദനയാണു . ശരീരത്തിനുണ്ടാവുന്ന വേദനയെക്കാൾ കഠിനമാണു മനസ്സിനുണ്ടാവുന്നതു . അത് ഒരുവനെ മരണത്തിലേക്കു തള്ളിവിട്ടെന്നു വരാം . അതല്ലങ്കിൽ കഞ്ചാവിനോ മദ്യത്തിനോ അടിമപ്പെടുത്തിയെന്നും വരാം . പക്ഷെ അതുക്കൊണ്ടൊന്നും വേദനയിൽ നിന്നും ആത്യന്തികമായ മോചനം കിട്ടിയെന്നു വരില്ല. പക്ഷെ മനോവ്യഥയനുഭവിക്കുന്ന സമയത്ത് മാംസത്തിലേക്കു ആഴ്ന്നിറങ്ങിയുണ്ടാവുന്ന മുറിവുകൾ മനസ്സിനു വല്ലാത്ത സുഖവും, ശാന്തിയും നല്കുന്നു . അമ്മയുടെ ശകാരം കേട്ട് മനസ്സ് നൊന്തു വരുമ്പോൾ എവിടെയെങ്കിലും ചെറുതായൊന്നു വീണു മുറിഞ്ഞാൽ ഉണ്ണി കുറച്ചു നേരത്തേക്കെങ്കിലും അമ്മയുടെ ശകാരം മറക്കില്ലേ . മുറിവുകൾ മനസ്സിന്റെ വേദനയേ വിസ്മൃതിയിലേക്കു തള്ളിവിടുന്നു . ആ വചനങ്ങൾ അന്നു പ്രകാശനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു വൃദ്ധന്റെ അവ്യക്തമായ  പുലമ്പൽ മാത്രമായിരുന്നു . ഇന്നിപ്പോൾ അവനിക്കതു മനസ്സിലാവും . അവൻ മയക്കത്തിൽ നിന്നുണർന്നു . സ്വപ്നത്തിലേ സ്ഥലകാലങ്ങളെ തിരിച്ചറിയാനുള്ള അയാളുടെ ശ്രമം വിഫലമായി . സ്വപ്നത്തിലേ വാക്കുകളുടെ ആവർത്തനം ചെവിയിൽ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . അയാൾ ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്ന് ചാടിയെഴുന്നേറ്റു. ശരീരത്തെ മുറിവേല്പ്പിക്കാൻ പോന്ന വസ്തുവിനായി ആ മുറിമുഴുവൻ അയാളൊരു ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ വലിച്ചു വാരിയിട്ടു . ഒടുവിൽ കയ്യിൽ തടഞ്ഞ അയാൾ തന്റെ ഇടത്തേ നെഞ്ചിലേ തുടുത്ത മാംസത്തിൽ കുത്തിയിറക്കി . അവിടെ നിന്നും രക്തം മഴകാലത്തെ അഴുക്കു ചാലുപോലെ കുത്തിയൊഴുകി അവൻ വേദനക്കൊണ്ട് നിലവിളിച്ചു . ആ ശബ്ദം ഒരു സത്വത്തിന്റെ മുരൾച്ചപ്പോലെ വീടൊന്നാകെ പ്രതിഫലിചു. മുറിവിന്റെ അസഹ്യമായ നീറ്റലും , ചോരയുടെ ഗന്ധവും അവന്റെ ഓർമകളെ കൊട്ടിയടച്ചു.

കണ്ണുകൾ പതിയെ തുറന്ന് അവൻ ചുറ്റും നോക്കി , താൻ വീട്ടിൽ തന്നെയാണെന്നു അപ്പോൾ പ്രകാശനു മനസ്സിലായി. അമ്മ അവന്റെ മുടിയിഴകളെ യാന്ത്രികമായി തലോടിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു .  എത്ര ദിവസമായി ..? അവൻ ചോദിച്ചു . ഇടത്തേ നെഞ്ചിൽ ചെറിയൊരു വേദന അപ്പോഴുമുണ്ടായിരുന്നു . ഇന്നേക്ക് രണ്ടാം ദിവസം   അതുവരെ മുറിയിൽ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും അലക്ഷ്യമായി നടന്നുക്കൊണ്ടിരുന്ന അച്ഛൻ മകന്റെ അടുത്തു വന്ന് പറഞ്ഞു . പിന്നെ പ്രകാശൻ മനസ്സിൽ സംസാരിച്ചു . അരവിന്ദൻ മരിച്ചു, അരവിന്ദനെ കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ അവന്റെ ഹൃദയത്തിൽ തലേദിവസത്തെ മരവിപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടില്ല , മുറിപ്പെടുത്തിയില്ലായിരുന്നു വെങ്കിൽ തന്റെ മനസ്സ് കാലങ്ങളോളം മരവിച്ചു കിടക്കുമായിരുന്നെന്ന് പ്രകാശനപ്പോഴോർത്തു . അരവിന്ദനു രണ്ടു പെണ്മക്കളാണു അവർക്കു വേണ്ടിയെന്തെങ്കിലും ചെയ്യണം പ്രകാശൻ ചിന്തിച്ചു . മരിച്ചവരെ കുറിച്ചോർത്ത് ദുഖിച്ചിരുന്നിട്ട് കാര്യമില്ല . അവനുവേണ്ടി ഭൂമിയിൽ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ കഴിയണം . അതുപക്ഷേ ചിതാഭസ്മം പുണ്യ നദിയിലൊഴുക്കലാവരുത് അച്ഛൻ മകനോട് ഉപദേഷിച്ചു . അതെ ഞാനെല്ലാം തീരുമാനിച്ചു . അവൻ പറഞ്ഞു . നല്ലത് , ഇനിയും നിനക്കു ഇങ്ങനെയുള്ള ദുഷിച്ച ബുദ്ധി തോന്നാതിരിക്കട്ടെ. എന്നു പറഞ്ഞ് അയാൾ അവന്റെ അരികിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു നടന്നു. കുറച്ചു നാളുകൾക്കു ശേഷം പ്രകാശൻ അരവിന്ദനില്ലാത്ത അരവിന്ദന്റെ വീട്ടിലേക്കുപോയി . എന്നിട്ട് അവന്റെ കുടുംബത്തോട് താൻ അവർക്കു മീതെ സംരക്ഷണത്തിന്റെ തണൽ വിരിക്കാൻ പോവുന്ന കാര്യം അവരെ അറിയിച്ചു . വിമലയുടെ കഷ്ട്പ്പടുക്കൊണ്ട് നിർവികാരമയ മുഖത്തുനിന്നും ആശ്വസത്തിന്റെ ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരി വിടർന്നു . അവളിലപ്പഴും പഴയ സൌന്ദര്യം ഒളിമങ്ങാതെ അവശേഷിച്ചിരിക്കുന്നതയി അവൻ കണ്ടു. അരവിന്ദന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഓടിവന്ന് പ്രകാശന്റെ കവിളിൽ ഉമ്മവച്ചു . ആ കുഞ്ഞു ചുംബനത്തിന്റെ അനുഭൂതിയിൽ തന്റെ പക്വമായ തീരുമാനത്തിന്റെ വരും വരായ്കകളെക്കുറിച്ച് അവൻ ഒരിക്കലും ചിന്തിചില്ല.

വീണ്ടും ഒരിക്കൽ കൂടി പ്രകാശൻ തന്റെ ശരീരത്തെ മുറിപ്പെടുത്തി . അവനോട് അടുപ്പമുണ്ടയിരുന്ന ആർക്കും അവനെന്തിനാണു അതുചെയ്തതെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു . അവനൊട്ട് അജ്ഞത നീക്കാനും പോയില്ല. എങ്കിലും അവരെല്ലാം വിചാരിച്ചു, സഹപ്രവർത്തകരിൽ നിന്നും കേൾക്കേണ്ടി വന്ന അശരീരിയാകാം അതിനു ഹേതുവെന്ന്. ഉച്ചഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനിടയിൽ സഹപ്രവർത്തകരിൽ ഒരുവൾ ഇങ്ങനെ തുടങ്ങിവച്ചു,, ഈയിടയ്ക്കു പ്രകാശന്റെ ഒരു സുഹ്രുത്ത് മരിച്ചില്ലേ.? അതേ അരവിന്ദൻ, വേറെ ഒരുവൻ പറഞ്ഞു. സ്നേഹിച്ച പെണ്ണിനെ ഗർഭിണിയാക്കിയിട്ട് പിന്നീട് കുറെ വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം കല്യാണം കഴിച്ചുവെന്നു കേട്ടിട്ടുണ്ട് മറ്റൊരുവൾ അതിനു തുടർച്ചക്കൊടുത്തു. അപ്പൊൾ സംഭാഷണം തുടങ്ങിവെച്ചവൾ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു; പക്ഷേ സംഗതിയതല്ല. ശരിക്കും ആ പെണ്ണിനെ പിഴപ്പിച്ചത് നമ്മുടെ പ്രകാശനാണു. പോടീ അവിടുന്ന് . ശരിക്കും അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെയെന്തിനാണു ആ കുടുംബത്തെ ഇപ്പോൾ സഹായിക്കുന്നത്. അരവിന്ദൻ മരിക്കുന്നതിനു മുൻപും അവരിത്രയും കഷ്ടപ്പടിൽ തന്നെയല്ലെ ജീവിച്ചിരുന്നത്. അശരീരികൾ ഇങ്ങനെ നീണ്ടുപോവുന്നു. പക്ഷെ അതിനെയൊന്നും അവൻ മുഖവിലക്കെടുക്കതിരുന്നെന്നു മാത്രമല്ല വർദ്ധിച്ചുവനാ അവജ്ഞയോടെ തള്ളിക്കളയുകയും ചെയ്തു.

വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞ് ആറുമാസത്തിനിടക്കാണു ഈ രണ്ടു സംഭവങ്ങളും ഉണ്ടായത്. അതൊന്നും യാദൃശ്ചികമായി ഉണ്ടായ അപകടങ്ങളല്ലെന്നും അതൊക്കെ പ്രകാശൻ മനപ്പൂർവം ചെയ്തതാണെന്നും മറ്റൊരാൾ ഗായത്രിയുടെ അടുത്തുചെന്ന് പറയുന്നതു വരെ അവർക്കറിയില്ലയിരുന്നു. അതിനു മുമ്പ് ചെറിയൊരു അപകടം എന്നു മാത്രമാണു അവരെ അറിയിചിട്ടുണ്ടായിരുന്നത്.സത്യാവസ്ഥ അറിഞ്ഞതിനു ശേഷം ഗായതിയുടെ അച്ഛൻ പ്രകാശനെ കാണണമെന്നു പറഞ്ഞു വിളിച്ചു.

വിഷാലമായ പാടതിനു നടുവിലെ വാരമ്പിൽ നിന്നുക്കൊണ്ടു അവർ സംസാരിച്ചു . തളിർത്ത നെല്കതിരുകൾക്കു മീതെ മഴയുടെ വരവറിയിച്ചുക്കൊണ്ട് തുമ്പികൾ താഴ്ന്നു പറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു , നിങ്ങളെന്തിനാണു സത്യം മറച്ചുപിടിക്കുന്നത് , വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചു വച്ചതിനു ശേഷം മകളെ കെട്ടാൻപൊകുന്നവന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നുണ്ടാവുന്ന നിസാരമയ സംഭവവികാസങ്ങൾ പ്പോലും അവളുടെ അച്ഛനെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നതാണെന്ന് പ്രകാശനു മനസ്സിലാവാത്തതാണോ. ഈ വൈകിയ അവസരത്തിലെങ്കിലും അത് പറഞ്ഞുകൂടെ. അയാൾ അഭ്യര്‍ഥിച്ചു.  അതുവരെ സ്വീകരിച്ച മൌനത്തിനു ശേഷം പ്രകാശൻ, തന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ വിയോഗവും മൂലം താൻ ശരീരത്തെ മുറിപ്പെടുത്തിയതും. അതിനു ശേഷം അവന്റെ കുടുംബത്തെ സംരക്ഷിക്കാൻ തീരുമാനിച്ച കാര്യവും അയാളെയറിയിച്ചു. ആ മനുഷ്യൻ തന്റെ വക്കുകളെ അവിശ്വസിക്കുന്നതായും , അന്യരുടെ കുറ്റം ചാർത്തലുകളിൽ അമിതമായി വിശ്വസികുന്നതായും അയാളുടെ തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകൾ കണ്ടപ്പോൾ പ്രകാശനു തോന്നി. എന്നാലയാൾ അതിനെ കുറിച്ച് കൂടുതൽ ചോദിക്കാതെ മുണ്ടിന്റെ അറ്റം ക്കൊണ്ട് കണ്ണട തുടച്ചശേഷം ചോദിച്ചു; പിന്നേയും ഒരിക്കൽ കൂടി താങ്കളാ ക്രൂരകൃത്യം എന്തിനാണു അവർത്തിച്ചത്. ഇല്ലാ, രണ്ടാമതൊരു തവണ ഞാനത് ചെയ്തിട്ടില്ല, അപ്രാവശ്യതേത് ചെറിയൊരു അപകടം മാത്രമായിരുന്നു. പ്രകാശൻ കള്ളം ആവർത്തിച്ചു. ചുണ്ടുകളിൽ നിറഞ്ഞ അപഹാസത്തോടെ അയാൾ ചോദിച്ചു; ഇതു ഞാൻ വിശ്വസിക്കുമെന്നാണോ നിങ്ങൾ കരുതുന്നത്.

ആ ചെറിയകാര്യം പറയുവനാവാതെ വിവഷണനായി അവൻ നിലത്തെ കല്ലിലിരുന്നു . ആ നിമിഷത്തെക്കുറിച്  പറയണോ വേണ്ടയോയെന്ന ചിന്ത പ്രകാശനു ചുറ്റും കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . അപ്പോൾ പിന്നിൽ നിന്ന മനുഷ്യനാവട്ടെ അവനതിനു കൃത്യമായ മറുപടി പറയരുതെന്ന് മനസ്സാ ആഗ്രഹിച്ചു. എന്തെന്നാൽ അവൻ പറയാതെ ഉപേക്ഷിക്കുന്ന കാരണങ്ങളുടെ ചുവരിൽ വേണമായിരുന്നു  അയാൾക്കു തന്റെ സങ്കല്പ്പങ്ങളുടെ ആണി തറക്കാൻ. അയാൾക്ക് അതിനു സാധിച്ചു. പ്രകാശനു ആ നശിച്ച സന്ദർഭം പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല . അതു പറയാൻ തുനിഞ്ഞെങ്കിലും പ്രിയപ്പെട്ടവർക്കു മുന്നിൽ താൻ വളരെ താഴ്ന്ന നിലയിലേക്ക് അധപതിക്കുമല്ലോയെന്ന തോന്നൽ  അവനെ അതു തുറന്നു പറയുന്നതിൽ നിന്ന് വിലക്കി.. അല്ലെങ്കിൽ പ്രസ്തുത ദിവസത്തെക്കുറിച്ച് ഓർക്കുമ്പോഴെല്ലാം സഹോദരിമാരുടെ കണ്ണുകളോരോന്നും അവനെ കുത്തിനോവിച്ചു.

അവധി ദിവസമയ അന്ന്, അമ്മാവന്മാരുടെ മക്കളായ സ്മൃതിയും അനഘയും മേഘയും വീട്ടിലുണ്ടായിരുന്നു , പ്രകാശനെയും കൂട്ടി അവർ നാലുപേർ മാത്രമാണു അപ്പോഴാ വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്. ബാല്യത്തിലേ ഇണപിരിയാ ചങ്ങാതിമാരായിരുന്നു അവർ. സ്മൃതിയും പ്രകാശനേക്കാൾ മൂന്നു വയസിനും, മേഘ ഏഴു വയസിനും ഇളയതായിരുന്നു, അച്ഛനമ്മമാരിൽ നിന്നും വഴക്കു കേൾക്കാത്ത ഒരു ദിവസം പോലും അന്നവർക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. കളിച്ചും ചിരിച്ചും ഒന്നിച്ചുറങ്ങിയും അവരുടെ നിമിഷങ്ങൾ അവരറിയാതെ മുന്നോട്ടു നീങ്ങി . കൗമാര പ്രായതിലെതിയപ്പോൾ മുതിർന്നവർ അവർക്കു നല്കിയ വിലക്കുകളെ മറികടന്ന് അവർ ആരും കാണാതെ കാവിലും മേടുകളിലും മയില്പ്പീലി തുണ്ടുകൾ തേടി അലഞ്ഞു. അപ്പോഴെല്ലാം സ്നേഹവായ്പ്പിനപ്പുറം മറ്റൊരു വികാരവും അവരോടു തോന്നിയിരുന്നില്ല പക്ഷേ ഈ നിമിഷത്തിലോ .? ബാല്യത്തിലേ നിഷ്കളങ്കത വളരുമ്പോൾ നാം ചിലപ്പോഴെങ്കിലും എവിടേയോ വെച്ച് മറന്നുപൊകുന്നു. എല്ലാവരും അവരുടെതായ നിലയ്ക്കു തിരക്കിലായതുക്കൊണ്ട് വല്ലപ്പോഴും മാത്രമാണു ഇതുപ്പോലെ ഒത്തുകൂടാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. സ്മൃതിയും, അനഘയും അപ്പോൾ അവരുടെതായ സ്വകാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു. ശബ്ദം അവരുടെ പരിധിക്കുള്ളിൽ ഒതുങ്ങി നിന്നെങ്കിലും , ആ പരിധികൾ ഭേദിച്ച് ചില വാകുകളെങ്കിലും ഇടമുറിഞ്ഞ് പുറത്തേക്കു വന്നു. മേഘയാവട്ടെ പ്രകാശന്റെ മുടിയിഴകളിൽ വിരലോടിച്ചുക്കൊണ്ടിരിക്കകയായിരുന്നു. അവൾക്കു ദേവു അമ്മയിയുടെ  ശീലമാണു എപ്പോഴും ആരുടെയെങ്കിലും തലയിൽ വിരലോടിച്ചുക്കൊണ്ടിരിക്കണം. അനഘയുമായുള്ള സംഭാഷണം പാതി നിർത്തി കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന പ്രകാശൻ ഇരുന്നിരുന്ന സോഫയ്ക്കു മുകളിലൂടെ ഷെല്‍ഫിലേക്കു നീട്ടിവെക്കുന്നതിനിടയിൽ സ്മൃതിയുടെ ശരീരം അയാളുടെ ശിരസ്സിനെ ചുംബിച്ചു, അതങ്ങനെയല്ലായിരുന്നുവെങ്കിലും പ്രകാശനു അങ്ങനൊരു തോന്നലാണുണ്ടായത്. അതുവരെ ഏതൊ വിജനതയിൽ അലയുകയായിരുന്ന അവന്റെ മനസ്സ് ആ നിമിഷം ഒരു പരുന്തിന്റെ വേഗതയിൽ താഴോട്ടു പറന്നു. അവൻ പണ്ടേ അങ്ങനെയായിരുന്നുവെന്ന് നിനക്കറിയാവുന്നതല്ലെ, എന്നിട്ടും പിന്നേയിമെന്തിനാ നീയവനെ വിശ്വസിച്ചത്. സ്മൃതി അനഘയോട് ചോദിച്ചു. അവർ പറഞ്ഞു നിർത്തിയ സംഭാഷണത്തിന്റെ  തുടർച്ചയായിരുന്നു അത്. അവൾ അടുത്തെത്തിയ മാത്രയിൽ അവളുടെ ശരീരത്തിൽ നിന്നും നുരഞ്ഞു പൊന്തിയ ഗന്ധകത്താൽ അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് അവളുടെ നെറ്റിയിലും മാറിലും കവിളിലും തുരുതുരാ ചുംബിക്കണമെന്ന മോഹം പ്രകാശന്റെയുള്ളിൽ പടർന്നുകയറി.

സ്മൃതിയായിരുന്നു കൂട്ടത്തിൽ കൂടുതൽ സുന്ദരി. ചുവന്നു തുടുത്ത ചുണ്ടുകളും , വടിവൊത്ത ശരീരവുമായിരുന്നു അവളുടേത്. അവളുടെ തുടഭാഗങ്ങൾ മൃദുവായവയായിരുന്നു, കുളത്തിനു നടുവിൽ ഒറ്റയ്ക്കു വിരിയാറായി നില്ക്കുന്ന താമരമൊട്ടിനെയാണു അവളുടെ പൊക്കിൾ ഓർമിപ്പിച്ചത്. അവളുടെ കണ്ണുകൾ വശ്യമനോഹരങ്ങളായിരുന്നു, കപ്പലിന്റെ നങ്കൂരംപോലെ അവ കരയെ തന്നിലേക്കു അടുപ്പിച്ചു.

സ്മൃതിയുടെ കരങ്ങളെ ബലമായി പിടിച്ചുവലിച്ച് അവളെ തന്റെ കാമകേളിക്കു പാത്രമാക്കണമെന്ന മോഹം അവന്റെ അടിവയറ്റിൽ സുഖകരമായ എരിച്ചുലുണ്ടാക്കി . അത്തരം നീചമായ ചിന്താധാരയിലേക്കു  മനസ്സ് ഇടറിവീഴുന്നതോർത്ത് പ്രകാശനു കുറ്റബോധം തോന്നിയെങ്കിലും അവ തിരമാലകൾപ്പോലെ വീണ്ടും വീണ്ടുമിരച്ചു കയറി, കാരണം ലൈംകികാതുരമായ ചിന്തകൾ കുറഞ്ഞ അളവിലെങ്കിലും സുഖം പ്രദാനം ചെയ്യുന്നവയാണു. അങ്ങനെ അവൻ കുറ്റബോധത്തിനും സുഖാനുഭൂതികൾക്കുമിടയിൽ പെട്ട് പിടഞ്ഞു. ആ ദ്വവേട്ടക്കാരിൽ നിന്നും രക്ഷനേടാനായി അവൻ മേഘയുടെ വിരലുകൾക്കിടയിൽ നിന്നും അകന്ന് വളരേ വേഗമകത്തേക്കു പോയി. അവന്റാ പോക്കിലേ താളക്ക്രമം കണ്ട് സ്മൃതിയും അനഘയും പ്രകാശേട്ടനു ഇതെന്തുപറ്റിയെന്ന ഭാവത്തിൽ ചുമല്കുലുക്കി മേഘയോട് ചോദിച്ചു . അവൾ പക്ഷെ നിസംഗമായി അവരെ നോക്കിയതേയുള്ളൂ. അയാളുടെ ഉള്ളിലേ വേലിയേറ്റം അവൾക്കു അജ്ഞാതമായിരുന്നു. പ്രകാശൻ അവന്റെ കിടപ്പറയിൽ കയറി അന്ന് മുറിപ്പെടുത്താൻ ഉപയോഗിച്ച അതേ കത്രികയ്ക്കുവേണ്ടി വീണ്ടും പരതി . അന്ന് അച്ഛ്നുകൊടുത്ത ഉറപ്പ് അവന്റെ ചിന്തയുടെ ഏഴയലത്തുപ്പോലുമുണ്ടായിരുന്നില്ല, കാരണം തന്റെ മനസ്സിനെ മറ്റേതെങ്കിലും വ്യവസ്ഥിതിയിലേക്ക് മാറ്റിയില്ലെങ്കിൽ സ്മൃതിയുടെ ശരീരത്തെ താൻ ബലാല്ക്കാരത്തിനിരയാക്കുമെന്ന പേടി അവനെയലട്ടുകയയിരുന്നു. ആദ്യ സംഭവത്തിനു ശേഷം തന്റെ മുറിയിൽ ഒരുതുണ്ടു ബ്ലേഡ്പോലും സൂക്ഷിച്ചിരുന്നില്ലായെന്നു പിന്നീടാൺ പ്രകാശൻ ഓർത്തത്. അവനുടൻ അടുക്കളയിൽ നിന്നും കറിക്കത്തിയെടുത്ത് തിരികെ കിടക്കയിൽ  വന്നിരുന്നു. എന്നിട്ടതുക്കൊണ്ട് തുടയിൽ കുത്താൻ ആഞ്ഞപ്പോൾ അവന്റെ കൈവിറച്ചു, അതിനോടൊപ്പം തന്‍റെ ഇടതുകൈ ചേർത്തുപിടിച്ച് തിളങ്ങുന്ന കത്തി പ്രകാശൻ തുടയിലേക്കു കുത്തിയിറക്കി. അപ്പോൾ അവന്റെ സിരകളിൽ നിന്നും രക്ത സ്വതന്ത്രം പ്രഖ്യാപിച്ച് പുറത്തേക്കു കുതിച്ചു ചാടി . അവന്റെ നിലവിളി, വേദന കടിച്ചമർത്താനുള്ള ശ്രമത്തെ പരാജയപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് അവിടെമാകെ അലയടിച്ചു. അസാധാരണമായ ശബ്ദത്തിന്റെ മുഴക്കം കേട്ട് മുന്നു സുന്ദരികളും താളം തെറ്റിയ ഹൃദയമിടിപ്പോടെ അനാവശ്യ ചിന്തകളെ പടിവതില്ക്കലുപേക്ഷിച്ച് പ്രകാശന്റെടുത്തേക്ക് ഓടിവന്നു. അപ്പോഴവിടമാകെ പരന്നുകഴിഞ്ഞ രക്തം കണ്ട്  മേഘയും അനഘയും വാതില്ക്കൽ പകച്ചുനിന്നു. സ്മൃതിയാവട്ടെ അവളുടെ ഷാളുക്കീറി അവന്റെ തുടയിൽ കെട്ടിക്കൊടുത്തു. അപ്പോഴവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിലപിക്കുകയും  കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു.

പ്രകാശൻ വീട്ടിലേക്കെത്തുമ്പോഴേക്കും അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിന്നും സൂര്യൻ പൂർണമായും മറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു, എങ്കിലും മൃദുവായ വെളിച്ചം വിടപറയാനായി കാത്തുകിടന്നു. അയാളുടനെ മുറിക്കകത്തു കയറി കതക് ശക്തിയായടച്ചു, വതിലിന്റെ പ്രകമ്പനം കേട്ട് പരിഭ്രാന്തരായ അച്ഛനുമമ്മയും വാതില്ക്കൽ മുട്ടിവിളിച്ചുക്കൊണ്ടിരുന്നു, പക്ഷെ അകത്തുനിന്നും അവന്റേതായ നേർത്ത ശബ്ദം പോലും പുറത്തേക്കു കേൾക്കനുണ്ടായിരുന്നില്ല.  തീർച്ചയായുമിപ്പോൾ അവന്റെ  കരങ്ങളിൽ നിന്നും ചോര ഉറ്റിവീഴുന്നുണ്ടാവും . അവൻ സൃഷ്ടിച്ച മുറിവിന്റെ നീറ്റൽ കുറച്ചെങ്കിലും ശമിക്കുമ്പോൾ സ്വയം പറയും താനെല്ലാം ഗായത്രിയോട് പറയേണ്ടതായിരുന്നു. മറ്റുള്ളവരുടെ ഉള്ളുകള്ളങ്ങൾ തന്നെപ്പോലെ അവൾക്കും മനസ്സിലാവത്തതായിരിക്കില്ലേ...