ബരൈറ്റ പിസ്റ്റള്‍ കണ്ണീര്‍ തൂവിയ വെള്ളിയാഴ്ച. (കഥ)

പൊന്‍പുലരിയുടെ വെള്ളിവെളിച്ചത്തിലേയ്ക്ക് നാട് മിഴി തുറന്നിട്ട്‌ ദിനങ്ങള്‍ പലതു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളില്‍ ഋതുക്കള്‍ വന്നു പോയതും ഇലകള്‍ കൊഴിഞ്ഞതും പൂക്കള്‍ വിടര്‍ന്നതും ആ നാടറിഞ്ഞിരുന്നു. വലിയ ചക്രങ്ങളുള്ള പല്ലക്കുകളെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്ന കുതിരവണ്ടികളില്‍ ഒഴിഞ്ഞു പോകുന്നവരുടെ തിരക്കായിരുന്നു വീഥികളില്‍ നിറയെ. അവര്‍ കടല്‍തീരത്തേയ്ക്കായിരുന്നു നീങ്ങികൊണ്ടിരുന്നത്. വര്‍ണ്ണശബളമായ ആടയാഭാരണങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ പ്രൌഡിയോടെ കടന്നുപോകുന്നവര്‍ക്കായി ജനം വഴിമാറി നിന്നു. ആ നാടിനെ പ്രിയപ്പെട്ടതെന്നു കരുതി സ്നേഹിച്ച ചില യാത്രികരുടെ മുഖം വാടിയും കണ്‍കോണുകള്‍ കലങ്ങിയും കാണപ്പെട്ടു. ആ കണ്ണുനീരിലേയ്ക്ക് അവജ്ഞയോടെ നോക്കി പരിഹാസം കലര്‍ന്ന് ജയഭേരി മുഴക്കാന്‍ നാട്ടുക്കൂട്ടം മറന്നില്ല.

എവിടെയും ഉത്സവപ്രതീതി ആയിരുന്നു. കുതിര വണ്ടികളുടെയും റിക്ഷകളുടെയും ‘ഘടഘട’ ശബ്ദവും കുളമ്പടിശബ്ദവും വല്ലപ്പോഴും വന്നുപോകുന്ന മോട്ടോര്‍കാറുകളുടെ ഇരമ്പലും ഒക്കെച്ചേര്‍ന്നു അന്തരീഷത്തെ ശബ്ദായമാനമാക്കി. പീടികകളും പാണ്ടികശാലകളും ജനങ്ങളാല്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു. രാത്രിയെന്നോ പകലെന്നോ ഇല്ലാതെ മുട്ടിയും തട്ടിയും ജനങ്ങള്‍ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും തിക്കിത്തിരക്കി പോയ്കൊണ്ടിരുന്നു.

അപ്പോഴും സ്വച്ഛമായി ഒഴുകികൊണ്ടിരുന്ന പുഴയുടെ ഇരുകരകളിലും നിന്നു ജനങ്ങള്‍ ആര്‍പ്പ് വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവര്‍ പുഴയിലേയ്ക്ക് സാകൂതം നോക്കുകയും പുഴ മൂലം നാടിനുണ്ടായ നേട്ടങ്ങള്‍ പരസ്പ്പരം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് പുഴയെ വാഴ്ത്തുകയും ചെയ്തു. ഇരുകരകളെയും ഒന്നുപോലെ തഴുകിയുണര്‍ത്തി, നാടിനെ സമ്പല്‍സമൃദ്ധിയിലേയ്ക്കു നയിക്കുന്നതില്‍ ശ്രദ്ധാലുവായിരുന്നു പുഴ.

എന്നാല്‍ പുഴയുടെ സ്വാന്തനസ്പര്‍ശത്തെചൊല്ലി ഇരുകരകളിലും ഉള്ള ചിലര്‍ പതിവില്ലാത്തവിധം അസ്വസ്ഥരായികൊണ്ടിരുന്നു. പുഴ ആര്‍ക്കുവേണ്ടിയാണ് ഒഴുകുന്നത്‌...? മറുകരയക്ക്‌ വേണ്ടിയോ...? അവര്‍ സംശയത്തോടെ മൂക്കത്ത് വിരല്‍ വച്ചു. കൂടുതല്‍ ഗുണങ്ങള്‍ മറുക്കരയ്ക്ക് നല്‍കുന്നു എന്ന പരാതിയുയര്‍ത്തി ഇരുകരകളും വൃഥാ തര്‍ക്കിച്ചും ആക്ഷേപിച്ചും സമയം പോക്കി. പുഴയുടെ ധര്‍മ്മത്തില്‍ ശങ്കയേതുമില്ലാതിരുന്ന സാമാന്യജനം ആര്‍പ്പുവിളിച്ചുകൊണ്ടും അപദാനങ്ങള്‍ വാഴ്ത്തികൊണ്ടും പിരിഞ്ഞുപോയതിനു ശേഷവും അവര്‍ പുഴയെ ഭര്‍ത്സിക്കുകയും തങ്ങളുടെ വഴിക്കു കൊണ്ടുവരുന്നതിനായി ഉപായം മെനയുകയും ചെയ്തു.

പുഴയുടെ ശുദ്ധതയോ നൈര്‍മല്ല്യമോ തങ്ങള്‍ക്കു ആവശ്യമില്ലെന്നും എക്കാലവും തങ്ങളിലേയ്ക്ക് മാത്രം ചേര്‍ന്നോഴുകുകയാണ് വേണ്ടതെന്നും അവര്‍ പലയാവര്‍ത്തി അന്ത്യശാസനം നല്‍കി. എന്നാല്‍ പുഴയ്ക്ക് ഒരു തുടക്കവും ഒഴുക്കിനൊരു നിയതിയും ആത്യന്തികമായി ചില കടമകളും ഉണ്ടെന്നു പുഴ അവരോടു പറയാതെ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ മന്ത്രണം കേള്‍ക്കേണ്ടവര്‍ അതിലും ഉച്ചത്തില്‍ തര്‍ക്കത്തിലായിരുന്നു. അവരാകട്ടെ കൃത്രിമമായ സന്തോഷം പുറമേ കാട്ടികൊണ്ട്, ശബ്ദം താഴ്ത്തി അസഭ്യവര്‍ഷങ്ങള്‍ ചൊരിയുകയും പുഴയിലേയ്ക്ക് മാലിന്യങ്ങള്‍ വലിച്ചെറിയുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

പുഴയുടെ തീരങ്ങള്‍ കൈയ്യടക്കുന്നതിനൊപ്പം അക്രമാസക്തരാകാനും അവര്‍ മടിച്ചില്ല. പുഴയ്ക്കു മീതെ പരസ്പ്പരം വീശിയെറിഞ്ഞ കുന്തമുനകളാല്‍ ചീന്തപ്പെട്ട രക്തത്താല്‍ പുഴ ചുമക്കുകയും കൊഴുത്തുരുണ്ട് ഒഴുകാന്‍ ബദ്ധപ്പെടുകയും ചെയ്തു.

മതി. ഈ പുഴ അവസാനിക്കട്ടെ.! പരിഹാരം നിര്‍ദ്ദേശിക്കാന്‍ അവര്‍ ധൃതിപ്പെട്ടു.

സായാഹ്നസൂര്യന്‍ രക്താങ്കിതവര്‍ണ്ണം കലര്‍ന്ന് ചായാന്‍ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു അപ്പോള്‍. പുഴയോരത്തേയ്ക്ക് പ്രാര്‍ത്ഥനയ്ക്കായി വന്നെത്തിയവരുടെ നടുവിലൂടെ ഒരു കുമ്പിള്‍ വെള്ളം കോരിയെടുക്കുവാനെന്ന വ്യാജേന അവര്‍ പുഴയിലേയ്ക്കിറങ്ങി. കപടസ്നേഹത്തോടെ ‘നമസ്തേ’ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് പുഴയുടെ മാറിലേയ്ക്ക് ക്രൌര്യത്തോടെ ദൃഷ്ടിയൂന്നി. പുഴയോരത്ത് തിങ്ങിനിറഞ്ഞിരുന്ന നാടിന്‍റെ സ്നേഹം വിറങ്ങലിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ പിന്നെ താമസമുണ്ടായില്ല.

കാലമത്രയും കുളിരുപകര്‍ന്നതിനു  കര നല്‍കിയ ശിക്ഷ പുഞ്ചിരിയോടെ ഏറ്റുവാങ്ങി, പുഴ കൈകള്‍ കൂപ്പി. കണ്‍തടങ്ങളില്‍നിന്ന് ഒരിറ്റു കണ്ണീര്‍ ആശ്രയമില്ലാതെ ഒലിച്ചിറങ്ങി, മുന്നേ ചുമപ്പു കലര്‍ന്ന, കൊഴുത്ത പുഴയിലേയ്ക്കുതന്നെ ലയിച്ചു ചേര്‍ന്നു.

‘ഹേ റാം..’ പുഴ വിറയാര്‍ന്ന് മന്ത്രിച്ചു.

പുഴ ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി ഇരുകരകളെയും അഗാധമായ വാത്സല്യത്താല്‍ ചേര്‍ന്നു പുണര്‍ന്നു കൊണ്ട്, അകാലത്തില്‍ നിര്‍ജീവമായി.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

എന്‍റെ ബ്ലോഗിലേയ്ക്ക്‌ പോകാന്‍ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക

അന്നൂസ്